czwartek, 4 kwietnia 2013

RODZIAŁ IV Czary- mary

Mam nadzieję, że to nie będzie dla Was zbyt szybki zwrot w akcji?! Czytajcie uważnie i komentujcie, jeśli uważacie, że coś jest nie w porządku. Dziękuję, za to, że mnie wspieracie i dajecie motywację. Chciałam tylko przeprosić za to, że nie wywiązuję się w terminów, ale jak widzę, że Wam się podoba od razu mam nowy pomysł na rozdział i wprowadzam go w życie, żeby nie zapomnieć! Nie obraźcie się! ;p
Pozdrawiam, Wasza Akness.

***


Minęło kilka tygodni. Malfoy i Hermiona robili już większość czynności w swoim dormitorium automatycznie, przyzwyczajali się powoli do swojego towarzystwa. Sprawdzali trzy razy czy dokładnie zamknęli drzwi do łazienki, do pokoju. Nie wchodzili sobie w drogę, jedno wchodziło do salonu, drugie wstawało z kanapy i szło do sypialni albo wychodziło błąkać się po korytarzach zamku. W zasadzie to nie zamieniali ze sobą  dziennie więcej niż 3 słowa, czasem tylko Snape zmusił ich do dłuższej rozmowy. McGonagall niemo zgadzała się, kiedy dostawała dwa sprawozdania z dyżurów, Gryfonki i Ślizgona, zamiast jednego - od nich obu. W sumie to nikt ich nie zmuszał zbytnio do współpracy i wyło im z tym wyśmienicie.

Hermiona nadal nie potrafiła wybaczyć Ronowi i nie zastanawiała się już dłużej nad tym, że był dla niej tak długo ważny. W tym momencie postanowiła iść dalej i zostawić głupiego Gryfona za sobą. Żałowała tylko Harrego, ale ten ostatnio wziął się ostro za naukę i też nie miał na nic czasu, siedział przy książkach. Wiedziała, że Harry pragnie zostać aurorem i to cholernie dobrym, więc cieszyła się, że chłopak tak się stara. W sumie nie miał wyjścia, po skończeniu szkoły będzie musiał się sam utrzymywać, znaleźć dom – nie może całe życie mieszkać u Rona w pokoju. Z resztą brunetka miała wrażenie, że przyjaciele nie dogadują się ostatnio zbyt dobrze. Co za ironia – niesamowita, niezwyciężona trójka nie potrafiła zgrać się po wojnie. Mieli do siebie żal i nie wiedzieli o co. Coś innego za to działo się z Rudą. Znikała, długo jej nie było, a kiedy wracała była cała w skowronkach. Hermiona wiedziała, że to ma związek z Zabinim i w sumie cieszyła się ogromnie, że Gin była szczęśliwa. Młoda Gryfonka była piękna i już dawno powinna znaleźć sobie kogoś, kto na nią zasługiwał. Nawet jeśli to miał być Ślizgon, to ona się na to zgadzała. Powszechnie było wiadomo, że Zabini tylko udawał takiego groźnego, a faktem było to, że Hermiona nie przypomina sobie, żeby Blaise kiedykolwiek jakoś ją przezwał.  Miała nadzieję, że niedługo para wtajemniczy ją w swoje sprawy i będzie w końcu wiedziała, na czym stoi. I nie przeliczyła się, bo jeszcze tego samego dnia zobaczyła niecodzienną scenę na śniadaniu w Wielkiej Sali. Oto była światkiem, jak Ginny i Blaise wchodzą trzymając się za ręce i  kiedy Gryfonka chciała odejść w stronę stołu swojego Domu Ślizgon przyciągnął ją do siebie i wymownym gestem zaprosił ją na śniadanie do stołu Domu Smoka. Ruda wybuchnęła perlistym śmiechem, odwróciła się szybko do mulata i pocałowała go w policzek, po czym pozwoliła zaprowadzić się do udekorowanego na zielono stołu. Cała Wielka sala aż zagrzmiała, nikt nie wiedział o co chodzi. Hermiona stanęła jak wryta i nie mogła się ruszyć, ale kiedy zauważyła, że Gin się do niej wesoło uśmiechnęła, odwzajemniła uśmiech i już ze spokojem usiadła przy stole i zaczęła jeść śniadanie. Niestety nie dane jej było długo konsumować w spokoju, po usłyszała jak ktoś się dławi jedzeniem. Okazało się, że to Ronald zakrztusił się kawałkiem czegoś, co właśnie stanęło mu w gardle, gdy zobaczył swoją siostrę wesoło rozmawiająca z Diabłem przy ślizgońskim stole. Automatycznie zrobił się cały czerwony na twarzy i zaczął wściekle wymachiwać rękami w stronę swojej siostry. Kiedy Harry walnął go porządnie w plecy, Ron w końcu przełknął i krzyknął donośnie w stronę Rudej:
- Ginewro Wesley natychmiast masz wrócić na swoje miejsce!
- Ronaldzie Wesley – odpowiedziała mu – ja jestem na swoim miejscu! – po czym wróciła do jedzenia.
Ron cały aż się zatrząsł ze złości, wstał i wyszedł z Wielkiej Sali w stronę swojego dormitorium. Cała sala wrzała i Hermiona była pewna, że jeszcze długo  będą rozbrzmiewały plotki o młodej Wesley i Blaisie, w końcu komu by się to zmieściło w głowie? Gryfonka i Ślizgon! Nawet Hermi jeszcze nie do końca wierzyła w to co widziała.

            Skończyła spokojnie śniadanie i udała się na lekcje – dzisiaj żadnych eliksirów, nie spotka Malfoy’a więcej razy niż będzie musiała. Ten tydzień dyżurują Puchoni i Krukoni, czyli nie będzie nocnego krążenia w ciszy i oczekiwania na koniec męczarni. Kiedyś zastanawiała się, co tak naprawdę poróżniło ich trójkę z młodym Draconem, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, więc nie zaprzątała sobie tym więcej głowy – może tak po prostu miało być. Siedziała właśnie na swoim łóżku, kiedy do okna zapukała mała sówka. Poczta? Hermiona podeszła do okna, otworzyła je i delikatnie odebrała list z dzióbka zwierzęcia. Sowa natychmiast odleciała, a ona wróciła na łóżko i otworzyła kopertę.

Hermiono, chciałam Ciebie poinformować, że dwoje uczniów –
Gryfon i Ślizgon dostali dzisiaj szlaban
za urządzenie sobie pojedynku na jednym ze szkolnych korytarzy.
Mają stawić się o godzinie 20 na VI piętrze pod salą z
napisem ‘ Gdy uczeń przerasta mistrza , znajduje sobie
swojego ucznia, aby przekazać mu całą zdobytą wiedzę.’ po łacinie,
każ im ją dokładnie posprzątać.
Staw się parę minut przed 20 pod tą salą, ponieważ
jako prefekt naczelny masz obowiązek ich przypilnować.
Pan Malfoy dostał już tę samą wiadomość.

Prof. McGonagall

No nie! A zapowiadał się taki miły i spokojny piątkowy wieczór. Była 18:30, więc brunetka miała jeszcze chwilę czasu, żeby skończyć pisać prace domowe i przygotować się psychicznie na spędzeniu paru godzin z Malfoy’em w jednej sali. Weźmie jakąś dobrą książkę i może szybko zleci. Po godzinie oderwała się od pergaminów i zakręcił dokładnie atrament w kałamarzu do jej ukochanego pióra. Stanęła przed szafą i wpatrywała się w ubrania ‘co mam założyć?’ zapytała siebie w myślach i w końcu stwierdziła, że to musi być coś wygodnego, w czym nie będzie jej źle kiedy usiądzie na jakiejś ławce, nie ruszając się stamtąd przez dłuższy czas. W końcu wybrała całkiem znośny komplet i wyszła z dormitorium.

            Gdy stanęła pod salą, Malfoy już czekał, jak zawsze przed czasem. Drzwi było kilka i nad każdym widniał napis po łacinie, ale chłopak stał idealnie pod wskazanymi drzwiami, z czego można było wnioskować, że bardzo dobrze zna ten język. Nie da się ukryć, Draco był cholernie inteligentny i mądry. Gdy przyszli ukarani uczniowie prefekci rzucili im wściekłe spojrzenia, wskazali w tym samym momencie drzwi i weszli za nimi do środka. Sala była mała, ale miała swój klimat. Malfoy jednym zaklęciem podpalił wszystkie świece i odebrał młodzianom różyczki, po czym udał się w najdalszy kąt pomieszczenia i zastygł na jednym z parapetów, wiec Hermiona  zostawiła przymknięte tylko drzwi i wytłumaczyła chłopcom co mają robić, a potem rozejrzała się dokładnie. To miejsce było przedziwne. Miało w sobie cząstkę Historii Hogwartu. Było dosyć małe i mieściło trzy potężne szafy i jedno okno, na którym siedział Draco. Szafy były ciemne i ciosane w  idealne wzory. Gdy chłopcy je otworzyli ukazała się im przedziwne rzecz. Na każdej półce było zdjęcie ucznia z nauczycielem, a potem tegoż ucznia jako nauczyciela z innym uczniem i tak dalej. Każda szafa była jakby pamiętnikiem wiedzy, którą przekazywali sobie skrzętnie z pokolenia na pokolenie. Widok był niesamowity. Ukarani bardzo delikatnie i z szacunkiem czyścili każda fotografię i odstawiali na miejsce. Zajęło im to 3 godziny. W tym czasie Hermiona dokończyła swoją książkę i zaczęła powoli uczyć jej na pamięć, nudziło jej się strasznie. Czasem zwracała wzrok w kierunku blondyna, ale ten siedział jak zaczarowany, a księżyc powoli oświetlał jego bladą twarz. Nareszcie! Ostatnie zdjęcie zostało wypucowane i odłożone do szafy. Hermi podeszła z chłopcami do Dracona i poprosiła o ich różdżki. Kiedy młodzi je dostali od razy zerwali się i wylecieli z sali jak petardy. Ślizgon wstał i ruszył w kierunku wyjścia, a za nim Gryfonka. Nie zdążył tam dojść, kiedy drzwi z impetem zamknęły mu się przed nosem!  
- Co jest? - krzyknął chłopak i z całej siły starał się pchnąć drzwi szarpiąc za klamkę.
- Alohomora! – rzuciła Hermiona.
-  Sezam Materio! – zawtórował jej Dracon.
- Deprimo!
- Confringo!
- Reducto
 -Defodio!
- Bombarda!
Prześcigali się w zaklęciach, ale zadnie za zadziałało tak jak powinno. Po pewnym czasie po prostu zabrakło im zaklęć i opuścili bezradnie różdżki.
- To nic nie da – westchnęła Hermiona.
- No co ty? – zakpił Darco.
- Co się stało? Nic nie rozumiem, jakby ta sala nie chciała nas stąd wypuścić, może to jakiś głupi żart?
- Może durni bliźniacy ćwiczyli tu swoje dowcipy?
- Myślisz, że to bliźniacy zaczarowali tę salę?
- Nie wiem Granger, staram się logicznie myśleć, żeby nie zwariować tu z tobą.  
- Co teraz zrobimy? – Hermiona puściła jego dogryzającą uwagę mimo uszu.
- Poczekamy – odparł jej Draco i usiadł powrotem na parapecie.
- Tak po prostu?
- Tak po prostu – powiedział chłopak i znów przybrał pozę marmurowego posągu, idealnie wyrzeźbionego.
Hermiona usiadła naprzeciwko chłopaka pomiędzy jedną szafą, a drugą. Była tam całkiem spora wnęka więc wygodnie się umościła, o ile można było mówić o jakiejkolwiek wygodzie na zimnej podłodze i podciągnęła kolana pod brodę. Zamyśliła się. Analizowała każdy z żartów Wesleyów i starała się go dopasować do tej sali. W sumie nawet to do nich pasowało, do dziś pamięta jak zamknęli Rona z Ginny w schowku na miotły i przetrzymali ich tam parę dobrych godzin. Po wyjściu z pułapki Rudy miał parę zadrapań na policzkach i szyi, a Ruda parę włosów mniej. Wszyscy strasznie się wtedy śmiali i gratulowali chłopakom pomysłu. Czyli była nadzieja, że jeszcze się stąd wydostaną. Jeśli nie, to po pewnym czasie się ktoś zorientuje, że ich nie ma i zaczną ich szukać. Gdy Hermiona doszła do tego wniosku od razu poczuła się lepiej i uśmiechnęła się do siebie. Nagle wpadła na głupi pomysł i postanowiła od razu wprowadzić go w życie.
- Draco, dlaczego mnie tak nienawidzisz? – zobaczyła jak chłopak zdziwiony odwraca się w jej stronę i po raz pierwszy w życiu zobaczyła jak bardzo  stalowe są jego tęczówki. Blondyn zamyślił się i spojrzał jej głęboko w oczy.
- Dla zasady Granger, dla zasady – powiedział, ale że był świadomy, że to nie koniec pytań na dzisiaj, postanowił nie odwracać się z powrotem do okna.
- Wiesz, nie rozumiem tego – można było pomyśleć, że dziewczyna mówi sama do siebie, bo uparcie patrzyła się w podłogę – czym jestem od Ciebie gorsza?
- Przestań Granger, to nie ma sensu jesteś szlamą i tyle taka jest między nami różnica.
- Zrzuć tę maskę w końcu! – krzyknęła – przecież jesteśmy tu sami, NIKT cie tu nie widzi i nie słyszy. Nie musisz mnie tu obrażać, bo nikomu nie zaimponujesz, a to mnie tylko boli – złapała się za bliznę na przedramieniu, w sumie nie wiedziała dlaczego mu to mówi, ale czuła się zmęczona tymi zatargami z blondynem i wolałaby po prostu przestać się kłócić.
- Nikomu się nie podlizuję, nie muszę… – powiedział już mniej pewnie blondyn i rzucił okiem na rękę dziewczyny. Nie rozumiał dlaczego jeszcze nie usunęła blizny, przecież na pewno potrafiła.  
- Draco, proszę Cię. Przecież ja to widzę, mieszkamy razem. Jesteś innym człowiekiem tylko nie rozumiem czemu tak bardzo starasz się nosić maskę zimnego chama.
- Nic Tobie do tego! – krzyknął Ślizgon i zapatrzył się w księżyc. Nie chciał z nią o tym rozmawiać. Już dawno nie czuł żadnej wrogości do Gryfonki, ale przecież nie mógł tak nagle przestać. Chociaż teraz miała rację, byli sami, nikt go nie widział. Czemu miał problem z przekroczeniem tej jednej, głupiej granicy - akceptacji statusu krwi? Może dlatego, że ojciec wpajał mu to przy pomocy crucio? Nie ważne.
- Co Ci zrobił Wieprzlej, że już nie gadacie? – zapytał niby od niechcenia.
- Kto? – zapytała zdezorientowana Hermiona.
- No Wieprzlej, Wesley, Ron ? – starał jej się wytłumaczyć Ślizgon.
- HAHAHAHAHAHAHHA – Gryfonka wybuchneła śmiechem - Wiep… hahahahahahahah wieprzlej? Naprawdę tak mówicie na Rona? – nie mogła powstrzymać krztuszącego śmiechu i prawie tarzała się po podłodze. Nigdy nie słyszała takiego określenia na swojego ex przyjaciela i szczerze bardzo jej ono przypadło do gustu.
 - No tak .. – mruknął Malfoy, po czym też się uśmiechną ukazując rząd idealnie białych i prostych zębów.
- Nazwał mnie szlamą – przyznała Hermiona i znowu schowała głowę między kolanami.  
- Co za kretyn – powiedział Draco i wstał żeby sprawdzić, czy drzwi może chciały się już otworzyć. Jednak one dalej uparcie nie dawały się popchnąć ani pociągnąć więc zrezygnowany popatrzył się na zegarek, żeby zorientować się, która jest godzina. Dochodziła druga rano. Trochę już tu siedzieli, całe 3 godziny zamknięci. Rzucił okiem na Hermionę. Była piękna. Ciężko było zaprzeczyć. Podobała mu się, fizycznie oczywiście. Nie chciał się do tego przyznać, nawet przed samym sobą.  Nie chciał się zmieniać i sądził, że nie potrafił. Jego rodzina, jego ojciec pozostawili po sobie duże piętno, z którym chłopak się musiał teraz zmagać. Czasami wyobrażał sobie, że Hermiona jest z czysto krwistego rodu arystokratów. Wtedy łatwiej mu było wyobrazić ją sobie jako jego przyjaciółkę. Zazwyczaj jednak od razu upijał się i rzucał szklankami po całym dormitorium. Ciekawiło go jaką ma osobowość, czy naprawdę jest taka mądra i inteligentna. Znowu spoglądnął w jej stronę i natrafił na ogromne, czekoladowe oczy. Jej ręce i plecy trzęsły się z zimna, a zamknięte pomieszczenie nie pozwalało używać magii, aby wyczarować jakiś koc, więc powolnym krokiem podszedł do niej i zarzucił jej na ramiona swoją marynarkę.
- Draco, co Ty robisz? – zapytała zdziwiona.
- Chyba musimy spędzić tu noc – odpowiedział wymijająco i usiadł koło dziewczyny.
- Merlinie, dobrze się czujesz? Ty mnie dotykasz z własnej woli !Przecież jestem tylko sz… - nie dokończyła, bo blondyn jej przerwał.
- Cicho, przestań zanim się opamiętam i znowu będziesz musiała znosić tego chama, który paraduje jak paw po całej szkole. Hermiona, ja nie mówię, że się zmieniłem, nie. Tylko daj mi przez chwilę zobaczyć, jak to jest mieć przyjaciela…
Hermiona popatrzyła się na jego twarz i zaciśnięte powieki, jakby zaraz spodziewał się siarczystego policzka. Widziała jakie sprzeczne emocje targają teraz chłopakiem i nie chciała pozwolić wrócić mu do postawy Malfoyowatego Malfoya - gbura. Powoli przesunęła głowę w stronę jego ramienia.
- Mogę? – zapytała zatrzymując głowę milimetry nad jego barkiem.
- Oczywiście – odpowiedział, a ona wykończona dzisiejszym dniem zasnęła z uśmiechem na ustach.

4 komentarze:

  1. hahahaha o nie! czyzby ktoś zaczarowal drzwi :o
    ja obstawiam Minerwe, ona zawsze lubi się we wszystko wtracac ;p
    R.

    OdpowiedzUsuń
  2. supersupersuper! prosimy o więcej!

    OdpowiedzUsuń
  3. dobry rozdział :) choć według mnie pytanie "Draco, dlaczego mnie tak nienawidzisz?" kompletnie nie pasuje do Hermiony ale czekam na dalszy rozwój akcji :) pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń